Mijn tewerkstelling (22)

Vandaag was de achtentwintigste werkdag en einde van week zeven van mijn Tewerkstelling. Wanneer ik het zo lees, valt het totaal aanwezige dagen best mee. In mijn beleving is dit echter het dubbele. Nog zes weken / eenentwintig dagen voor de boeg, maar hopend dat mijn verblijf van kortere duur mag zijn.

Deze dag leek te starten als gisteren; dezelfde mensen aan het werk met de boutjes en moertjes, anderen in afwachting van werkzaamheden. Ook het tijdstip dat men werk kreeg aangeboden was hetzelfde: na de pauze. Alleen de hoeveelheid was lang niet genoeg om mensen de hele dag bezig te houden. Dit hadden velen al snel door en haalden een verlof-formulier om toestemming te krijgen voor een vrije middag. Klokslag twaalf uur stond er een rij bij de werkleiding om uit te tekenen, voor hen begon het weekend al. De overblijvers werkten lekker door, nou ja "lekker".... wij mochten niet echt aanpoten want zodra je maar iets versnelde kwam de werkleiding vertellen dat je het zeer rustig aanmoest doen. Op gegeven moment waren wij klaar met alle voorbereide zakjes met moertjes, boutjes en sleutels in te pakken en wilden aan de volgende reeks beginnen. Dit mocht dus niet, wij moesten stoppen. En het was pas twee uur, ons wachtte twee-en-een-half uur niets doen. Geen prettig vooruitzicht. Daarom maar de bezem gepakt en samen met collega de hal aangeveegd. Terwijl wij hiermee bezig waren, werd ons verteld dat iedereen om half vier naar huis mocht. Gaat men plots menselijker worden of is Kerstmistijd de oorzaak van deze vriendelijkheid? Voor mij was dit vroege einde van deze Tewerkstellingsweek in ieder geval prettig.