Mijn Tewerkstelling (34)

Een relevant stukje uit Visie Arbeidsmarktbeleid,
hoofdstuk 9 - Inzet infrastructuur:

"Naast de uitvoering van de Sociale Werkvoorziening zet Breda de infrastructuur van BSW Bedrijven op dit moment breder in. Zo worden mensen op de wachtlijst van de Sociale Werkvoorziening al bij BSW Bedrijven geactiveerd en worden potentiële bijstandsklanten met een opleidingsniveau vanaf MBO niveau 2 via een dienstverband bij BSW Bedrijven bemiddeld naar ander regulier werk ("WerkNu"). Daarnaast zet BSW Bedrijven haar expertise in om 750 werkzoekende klanten van Sociale Zaken die in het verleden vrijgesteld waren van arbeidsverplichting, opnieuw te beoordelen op hun participatiekansen. Al met al heeft de raadscommissie vorig jaar de keuze gemaakt om de infrastructuur van de sociale werkvoorziening breder in te zetten, als onderdeel van het Bredase arbeidsmarktbeleid. Met de koppeling van de infrastructuur naar het in te richten "werkplein" en "zorgplein" vanuit Sociale Zaken/UWV Werkbedrijf wordt maximaal gebruik gemaakt van dit "participatie-instrument" dat we zelf als gemeente in huis hebben. Daarmee levert de infrastructuur van BSW Bedrijven direct vele kansen voor activering en participatie aan de "onderkant" van de participatieladder"     

 

Op zich natuurlijk een goed plan, alleen de werkelijkheid is anders en de uitvoering is verbijsterend te noemen. Daarom heb ik besloten om mijn Tewerkstelling belevenissen verder onder de aandacht te brengen. Weblinks en het verzoek om een reactie heb ik verstuurd naar de Wethouder van Sociale zaken & Arbeidsmarktbeleid, Hoofd Arbeid & Activering en Directeur Sociale Zaken.

Volledige Visie Arbeidsmarktbeleid 2009-2015 te donwloaden op:

Visie Arbeidsmarktbeleid

Mijn Tewerkstelling (33)

Jaaaaaaaaaa, Vandaag was het de laatste dag van mijn Tewerkstelling. Ik heb het volbracht, met zeer veel moeite dat wel. Hoeveel heb ik van mijzelf ingeleverd, hoe vaak heb ik mijzelf verloochend? Ik weet dat ik bijna, wanneer iedereen rechtsaf ging, erachteraan zou hobbelen. Dát heb ik niet gedaan, voor mijn gevoel bleef ik mijn eigen koers volgen. Natuurlijk moest ik opgelegde werkzaamheden verrichten, maar is dit meelopen?

Afgelopen vrijdag kon ik eindelijk naar UWV/CWI om bijstand aan te vragen. De benodigde papieren waren dus binnengekomen. Hierin stond vermeld dat het contract afloopt en een aparte brief, zonder briefhoofd, datum en niet ondertekend, met het advies aan de gemeente om mij "een intensiever traject richting werk aan te bieden". En dat is niet zó moeilijk wanneer je de gradatie van dit project aanhoudt. "De gemeente heeft daarvoor contracten gesloten met verschillende re-integratiebedrijven." Tja, ben benieuwd wat dit gaat opleveren. Trouwens, voor de balie van het UWV-werkbedrijf stonden meer dan tien man van de Tewerkstelling te wachten om ook ingeschreven te worden. Sommigen met partner, anderen alleen, sommigen wat ouder, anderen uit de jongeren-groep. Het was een feest der herkenning; "Goh jij hier? Loopt jouw contract ook af? Eindelijk, we zijn er vanaf. Jij ook geen verlenging gekregen?" Oei, dat had ook nog gekund. En: "Ach, als het tegen zit moeten we na twee maanden daar wéér naartoe." Oei, dat zou heel erg zijn.
Voor nu ga ik nadenken óf ik de gemeente en het project openbaar zal maken. De vraag is of ik er iets mee opschiet. Wat ik al besloten heb, is dat ik deze weblog-link naar de verantwoordelijke(n) en de daarbij behorende afdeling van de gemeente, ga sturen. Men moet op de hoogte gebracht worden van wat er werkelijk in zo een hal afspeelt, en dat het er anders aan toegaat dan in de nota "Visie Arbeidsmarktbeleid 2009-2015" geschreven staat.

Toevoeging:
Mijn Tewerkstelling is ook te lezen op mindz.com, hier staan interessante reacties op bovenstaand bericht:
http://www.mindz.com/blog/2010/1/26/Mijn_Tewerkstelling_(33)#Comments

Mijn Tewerkstelling (32)

Vandaag maar eens een update over mijn Tewerkstelling.
Helaas heb ik nog steeds koorts, bezig met een antibioticakuur, dus
werk niet.
Ik heb vernomen dat men nog immer bezig is met "schuimsnijden", dus mag ik de conclusie trekken dat die vier werkzaamheden die er zouden zijn tijdens "hoog bezoek uit Den Haag" plots verdwenen zijn? Er zijn wel een aantal dames naar de overkant gemogen om bonbons in te pakken, waarom eigenlijk alleen dames?
Het schijnt dat er een sollicitatiemap moet zijn en dat deze aan mij gegeven moest worden. In deze map zouden alle gegevens moeten staan .... niet gekregen en bestaat wellicht niet eens voor mij.
De brief die ik van de gemeente zal ontvangen, om de bijstand aan te vragen, is ook nog niet aangekomen. Ben benieuwd óf deze wel vóór de laatste werkdag bezorgd zal zijn.

Mijn Tewerkstelling (31)

Gisteren en Vandaag ben ik niet naar mijn Tewerkstelling geweest. Reden? Één of ander virus heeft mij te pakken, dus heb mij ziek moeten melden.
Desondanks wil ik toch twee dingen kwijt. Eerste is dat ik vandaag gebeld ben door UWV aangaande aanvraag IOAW. Zij zei dat ik mee had gedaan aan hét project, dat daarom de afspraak (die ondertussen gemaakt was) voor aanvraag bijstand niet nodig is, maar dat ik direct naar de info-balie van het UWV kan gaan om één en ander in te leveren. En dit nadat ik al drie telefoontjes hieraan had besteed waarin ik benadrukte dat ik straks uit hét project kom, of men met behandeling aanvraag hierop wil letten én een ontvangen bevestiging van het UWV m.b.t. gemaakte afspraak.Vermoeiend. Zoals ik er nu over denk, zal ik straks verder gaan met mijn belevenissen te schrijven en wel over het UWV/CWI.
Het tweede dat ik wil aanhalen gaat over iets dat ik in het streekblad las, en wel over één van de jobcoaches werkzaam voor dit project. Wat blijkt? Zij werkt, naast deze functie, ook nog als scheidingsmakelaar in verschillende gemeentes in de regio. Kan zij deze beide beroepen voor honderd procent gelijktijdig uitoefenen? Gezien mijn jobcoach-ervaringen, zal ik haar dit later zeker eens vragen.
Ondertussen heb ik vernomen dat er geen "hoog bezoek uit Den Haag" is geweest. Waarom dit niet is door gegaan is mij nog niet verteld.

Mijn Tewerkstelling (30)

Het begint eentonig te worden, maar Vandaag was het alweer "schuimsnij-dag".
Ik ben maar eens gaan informeren wanneer, waar en hoe mijn vervolg uitkering aan te vragen. Hierover is men het op de verschillende afdelingen niet eens, de een zegt dat ik het persoonlijk moet aanvragen bij UWV (brief meenemend dat ik deze week zal ontvangen) en dat dit alleen op dinsdag en vrijdag mogelijk is. De ander beweerde dat het via internet kan en daarna persoonlijk naar UWV balie om de bijlagen in te leveren. Ik besloot om woensdag zelf rechtstreeks bij het UWV te informeren.
Terug naar de werkvloer, regelmatig ging daar de roldeur omhoog om pallets vol met nog uit te pakken en te sorteren mandjes naar binnen te rijden. Dit werk begint zeer geliefd te worden, dat is ook niet verwonderlijk; alles beter dan schuim snijden. Maar wat een kou stroomde er iedere keer binnen wanneer deze deur open stond, regelmatig klonk de kreet " deur dicht!" door de hal. Vandaag, woensdag, heb ik de gevolgen van deze open deur; keel- en hoofdpijn en heb het ijskoud.

En toen .... de mededeling dat aanstaande vrijdag " hoog bezoek uit Den Haag" zal zijn. Hoe "hoog" deze delegatie is, weet de werkleiding (nog?) niet. Bezoek dat komt komt kijken of al dat subsidie geld goed gebruikt word, kijken hoe wij werken en wat al niet meer. Bij mij gaan de haren overeind, hebben we zoiets niet eerder meegemaakt? En ja hoor, men vertelde ons dat donderdag de hal geboend moet worden zodat het er spic&span uit zal zien. Dat er vrijdag weer vier verschillende werkzaamheden zullen zijn; het rookgordijn kan wederom opgetrokken worden! Wil ik hieraan meedoen? Dit is iets waar ik even over moet nadenken. Aan de ene kant wil ik deze facade meemaken om te weten hoe dit zal eindigen. Aan de andere kant, ik heb het helemaal gehad met dit soort schertsvertoningen. En dan ga ik er vanuit dat ik niet ziek zal zijn.

De IOAW-aanvraag: ik belde naar het UWV werkbedrijf en kreeg een aardige dame aan de lijn. Na mijn BSN, leeftijd en woonsituatie vermeld te hebben, stelde ik dus de vraag hoe ik mijn IOAW-uitkering moest aanvragen. Hierop kreeg ik het volgende antwoord: "De aanvraag voor een WWB-uitkering kunt u waarschijnlijk via internet aanvragen, dit hangt af van de gemeente waarin u woont. Ik zal dit voor u opzoeken."  Voordat zij mij in de wacht kon zetten, zei ik haar dat het niet om een WWB ging maar om een IOAW. Dit moest zij weten aangezien ik net daarvoor mijn leeftijd en situatie had uitgelegd, ook dit moest zij navragen. Uiteindelijk bleek ik via internet de aanvraag in te moeten dienen, daarna te bellen om een afspraak te maken met de werkcoach van het UWV. Ik hou mijn hart vast voor het vervolg.

Mijn Tewerkstelling (29)

Het was Vandaag de dag van het begin van het aftellen naar einde van mijn Tewerkstelling. Tenminste, zo voelde het. Na het nuttigen van het eerste bekertje automaten-decafe-koffie, werden wij weer aan het "schuimsnijden" gezet. Iedereen krijgt er nu onderhand wel genoeg van, alleen tegenstribbelen heeft geen zijn, we zullen het moeten doen.
Om half negen, toen zij binnenkwam, ging ik naar mijn nieuwe jobcoach toe. Ik had een uitdraai gemaakt van de benodigde sollicitatie gegevens en overhandigde dit haar. Zij verzocht mij om heel even te wachten zodat ik verschillende vacatures kon bekijken die zij had gevonden. Uit haar tas haalde zij een aantal uit de krant geknipte advertenties en liet mij de voor mij geschikte vacatures zien. Mijn ogen rolden bijna uit hun kas, ik zei haar dat deze vacature(s) geen vacature(s) zijn maar opleidingen. Zij antwoordde dat dit niet waar was, ik wees haar maar aan waaruit bleek dat dit echt geen vacature(s) waren maar opleidingen. De andere vacature was bestemd voor een junior sollicitant en dat ben ik echt niet.
Het is niet te geloven, maar deze jobcoach moet voor mij geschikte vacatures zoeken en over mij verslag doen bij de Sociale Dienst.
Oh ja, kruisjes zetten bij de naam bij ontvangst en inleveren van de Stanleymesjes gebeurd niet meer!

Mijn Tewerkstelling (28)

Vanmorgen moest ik mijzelf, bij wijze van spreken, uit bed slepen om naar mijn Tewerkstelling te gaan. Bij aankomst bleken meerderen hier een probleem mee te hebben. Ook de nieuwelingen van deze week hebben zich vrij snel afgevraagd waar zij in beland zijn. Ikzelf merk, met de eindstreep in zicht, dat ik bijna op het punt sta om psychisch op een dieptepunt te raken. En vraag mij af hoe lang ik het vol hou om net te doen alsof alles zo leuk is en proberen om de domste handelingen interessant te doen lijken. En dan ook nog in je achterhoofd hebben dat, wanneer ik dit traject doorlopen heb, ik in de bijstand terecht kom. Niet echt vrolijkmakend en opbeurend.
Vandaag waren er verschillende werkzaamheden beschikbaar, geen nieuwe maar de oude vertrouwde. Voor een aantal mensen was het weer schuim-snij-dag, anderen waren al begonnen met de manden. Ik werd Tewerkgesteld bij ... jawel ..... bij de plastic boutjes, moertjes. Samen met twee dames mochten wij de gisteren getelde en ingepakte plastic zakjes sealen. De één zou aangeven, de ander sealen en de volgende stopte ze in de doos. Drie vrouwen op een lijntje dat je makkelijk alleen aan zou kunnen. Ik was de aangeefster, opgegeven moment zag ik één moertje los in de doos liggen. Uit welk, nog te sealen, zakje zou deze vandaan komen? Om dit uit te zoeken was onbegonnen werk, toch controleerde ik een aantal zakjes die in de buurt van het moertje lagen. Wat bleek al snel ... in veel plastic zakjes zaten niet de juiste hoeveelheid boutjes e.d. Dit hield in dat wij nu alle zakjes stuk voor stuk moesten controleren; leegkiepen, juiste aantal sleutels/moertjes enzo er in doen. Pas daarna konden ze geseald worden. Hoe is het toch mogelijk dat mensen niet kunnen tellen en/of niet willen letten op wat zij aan het doen zijn? Natuurlijk begrijp ik dat zij in hetzelfde schuitje zitten, dat sommigen een kan-het-mij-wat-schelen instelling hebben. Maar mag dit je weerhouden om eenbeetje collegiaal te zijn en ervoor te zorgen dat een ander jouw dingen niet hoeft te corrigeren?

Foto hiernaast: de nu mooie binnenplaats die wij moeten oversteken om naar de kantine te gaan.

Na terugkomst van de lunchpauze stond mij een verrassing te wachten: en gesprek zowaar met mijn nieuwe jobcoach. Reden voor dit praatje was natuurlijk dat mijn oude jobcoach weg is en er moest gerapporteerd worden aan de gemeente.
Een rapport, geschreven door de jobcoach, waarin vermeld welke akties zijn ondernomen om mij aan een baan te helpen en het aantal- en op welke functie ik gesolliciteerd heb. Behalve mijn CV stond er niets vermeld op de computer van deze afdeling. Van al mijn weken aanwezigheid, over mijn inzet, van sollicitaties ..... niets was er bijgehouden. En deze nieuwe jobcoach mag over mij verslag doen bij de Sociale Dienst, een verslag dat bepalend is bij de beoordeling voor toewijzing bijstand! Ik dacht dat ik alles wel gehoord, gezien en meegemaakt had in deze waanzin, nu bleek dat het nóg steeds erger kan. Hoeveel kan een mens hebben? Je kan en mag op zo een situatie niet heftig reageren want dat zal tegen je gebruikt worden in je beoordeling.
Je kunt dus geen kant op, het enige dat je kunt doen is de totale situatie accepteren. Een onmogelijke acceptatie.

Mijn Tewerkstelling (27)

Vandaag bedacht ik mij ineens dat iedereen van voor de jaarwisseling weer aanwezig was, niemand had schijnbaar een baan gevonden. De mensen waarvan het drie-maands contract afliep hebben geen verlenging gekregen en zij gaan de bijstand in. De doelstelling om voor zoveel mogelijk werkzoekenden passende arbeid te vinden, word totaal niet gehaald.
Omdat dit mijn laatste maand is van mijn Tewerkstelling wilde ik een gesprek met mijn jobcoach om eens te bekijken hoe ver híj is met het zoeken naar een baan voor mij. Wat blijkt ..... deze meneer werkt er niet meer ....uh ... waarom dit niet aan "zijn" cliënten vermeld .... wie is zijn opvolg(st)er ...? Ik besloot om een dagje af te wachten of men mij op de hoogte zal brengen wie vanaf nu mijn jobcoach zal zijn.
Wat betreft de werkzaamheden vandaag; in eerste instantie moest ik weer schuim gaan snijden, alleen had ik hier dus even totaal geen zin in. Ook werden de plastic boutjes, moertjes weer binnen gebracht. Gelukkig zag ik dat men bij een ander lijntje duidelijk nog iemand nodig had. Ik vertelde dit aan de werkleising met tevens het verzoek om daar aan deel te mogen nemen. Het mocht. Wat houd dit in?

Dit werk is in opdracht van een groot meubelwinkelketen; pallets vol met ingepakte rieten manden. Twee personen maken de verpakking open waarin drie maten manden zitten, deze drie haal je uit elkaar en zet ze op de tafel. Twee anderen plaatsen de manden met dezelfde maat op een pallet, wanneer een bepaalde stapelhoogte is bereikt worden de pallets geseald en voor verzending klaargemaakt. Het enige voordeel aangaande dit werk ten opzichte van schuim snijden, is dat ik actief bezig ben en dat ik het daarom niet zo koud heb gehad als anders.

Aan het eind van de dag weer keurig je mesje inleveren en tweede kruisje bij je naam zetten. Ik vraag mij af hoe lang de werkleiding dit gedoe gaat volhouden.

Mijn Tewerkstelling (26)

Deze week was een korte werkweek; drie dagen. Ik had moeite om dagelijks mijn belevenissen te schrijven, daarom mijn Vandaagjes later geplaatst dan mijn bedoeling is.
Nadat men elkaar de beste wensen wenste voor het nieuwe jaar, kwamen de werkzaamheden langzaam op gang. De grote zakken met schuimrubber werden tevoorschijn gehaald, houten plankjes werden uitgedeeld. Stanleymesjes kreeg je pas wanneer je een kruisje bij je naam had gezet, aan het eind van de dag moet je je mesje inleveren en een tweede kruisje plaatsen. Toen iedereen, er was blijkbaar geen ander werk, hier volop mee bezig was, zag ik nieuwe slachtoffers de hal binnenkomen. Uiteindelijk bleken dit twintig nieuwe Tewerkstelligen te zijn, zodat het totaal aanwezigen boven de vijfenzestig uitkomt. Werkschoenen werden uitgedeeld, een beetje onwennig liepen zij door de hal, zoals gebruikelijk werden zij niet begeleid. Bekertje automaten-decafé-koffie pakkend en onzeker om zich heen kijkend. Omdat het groepje waar ik bij zat, routiniers onderhand, wisten wat zij doormaakten, nodigden wij twee dames uit om bij ins te zitten. Al snel hadden ook zij alle materieel in bezit om heel de dag schuimstukken te snijden.

Wat nu eigenlijk met deze kleine stukjes en de grote zakken gaat gebeuren is een raadsel, niemand weet het. Ik zie die grote zakken met kleingemaakt schuim op het dak van enkele kantoortjes gelegd worden, wachtend op ....? (klik op foto voor vergroting) Ik heb het idee dat dit werk speciaal bewaard word voor het geval er totaal geen ander werk voorhanden is. Het is natuurlijk een manier om ons kalm en bezig te houden.