Mijn tewerkstelling (20)

Ik weet niet waar te beginnen Vandaag, het is lastig de sfeer en situatie schriftelijk te verwoorden. Toch wil ik een poging wagen.

De dag begon met onrust en irritatie bij velen, wat was er aan de hand?  De intekenlijst lag niet op de plek waar -ie (sinds kort) behoorde te liggen en ook niet op de oude plaats. Je moet je paraaf zetten bij je naam anders ben je volgens deze lijst niet aanwezig en ongeoorloofde afwezigheid houdt in: geen loon voor die dag. Wat bleek? Men was vergeten de lijst met deelnemers te printen en deze klaar te leggen bij de werkleiding. Als vliegen om een pot stroop heen, gewapend met pennen, wierp men zich op de lijst toen deze uiteindelijk op tafel werd gelegd. Dit tafereel herhaald zich zo rond de klok van half vijf, wanneer het tijd is om naar huis te gaan. Men duwt elkaar net niet weg, maar het is al wel een paar keer voorgekomen dat iemands pen uit de hand weggegrist werd. Nadat iedereen zijn paraaf had geplaatst, keerde heel langzaam de rust weer. Alleen niet voor lang; de onrust van de werkleiding sloeg een beetje op ons over. Waarom deze beroering? Er kwam hoog bezoek, de afdelingshoofd van Arbeid&Activering van de gemeente zou om ongeveer één uur komen. Deze meneer heeft ook een grote bijdrage geleverd aan het tot stand komen van dit project. De gehele ochtend was de werkleiding aan het regelen dat er 's middags genoeg werk te doen en te zien zou zijn. Niet één soort maar vier verschillende! Ineens bleek er dus variatie in werkzaamheden mogelijk, het leek vast voor iemand die zomaar binnen zou stappen er op dat wij konden kiezen aan welke lijn wij wilden werken. Langzaamaan werd er ook aan de sfeer gewerkt, alle niet-verplicht-werkenden probeerden een (gemaakt) vrolijkheid te creëren. Met elk lijntje werd een gesprekje gevoerd, gezegd om het rustig aan te doen, hier en daar werd zelfs een grapje gemaakt. Wij werden werkelijk klaargestoomd om ons te gedragen zoals men wilde dat wij ons gedroegen. Er werd gemaand om de gratis ochtendkrantjes in tassen te stoppen, vergeten automaten-koffie-plastic bekertjes werden weggegooid. Een wat hoger op de ladder staande werkleider nam zelfs een bezem ter hand en veegde de vloer aan. Pallets werden netjes gerangschikt, werkplekken in orde gemaakt. Wat een hypocrisie!

Het gesprek tussen de directrice en deze gemeente meneer liep schijnbaar uit want het werd pas na twee uur dat de beoogde bezoeker binnenkwam. Het leek wel een koning; even stoppen bij een werkende om een kort praatje te maken, stukje verder lopen, interessant kijkend en tot slot de houtafdeling. Wat een opluchting toen deze man, met zijn gevolg, ten lange leste de hal uit liep. 
De werkleiding, jobcoaches, en de manager konden weer opgelucht ademhalen en in hun oude gewoontes terugvallen.