Aan alle lezers en lezeressen van UlricaVandaag:

Mijn Tewerkstelling (25)

Deze week minder Tewerkstellings-berichten, omdat iedereen verplicht vrij heeft.
Nu is het Vandaag oudejaarsdag, een goede gelegenheid om een aantal zaken toe te voegen of misschien te weinig aangehaald.
Om te beginnen wil ik benadrukken dat wat ik in mijn Vandaagjes schrijf écht allemaal is gebeurd, niets is verzonnen of aangedikt, integendeel.

Uit openbare stukken wil ik, voor dit moment, een paar zaken aanhalen. Zaken waaruit blijkt dat deze Tewerkstelling van geen kanten deugt, zoals uit mijn mijn reeds geschrevene Vandaagjes blijkt.

Een aantal letterlijke overgenomen regels uit Bestuursvoorstel door B&W:
-) De Sociale Werkvoorziening (SW) is een vrijwillige voorziening, waar steeds meer personen gebruik van willen maken en hiertoe door het Centrum voor Werk en Inkomen (CWI) geïdiceerd worden.
Vrijwillig?? Nee, echt niet! Wanneer je niet aan dit project meewerkt, kom je na het uitzitten van je drie-maands-contract niet in aanmerking voor een bijstandsuitkering.

-) De kern van de "modernisering" van de SW is dat de personen in de SW zo regulier mogelijk gaan werken, passend bij hun capaciteiten en ambities.
Passend?? Ik heb MBO+/HBO werk- en denkniveau maar moet ongeschoolde werkzaamheden verrichten.

En uit Visie Arbeidsmarktbeleid 2009-2015:
-) Naast de uitvoering van de Sociale Werkvoorziening zet ...(stad) de infrastructuur van ...Bedrijven op dit moment al breder in. Zo worden mensen met een opleidingsniveau vanaf MBO niveau 2 via een dienstverband bij ...Bedrijven bemiddeld naar ander regulier werk.
Bemiddelen?? Welgeteld heb ik één keer naar CWI/UWV gemogen om, begeleid door een jobcoach, te zoeken naar vacatures. De mogelijkheid om, in werktijd van deze Tewerkstelling, gebruik te maken van de aanwezige computers, is er niet. Deze zijn niet toegankelijk en in bezit genomen door de administratie en de werkleiding. (Klik op foto voor vergroting)

Een paar uitgesproken zinnen en opmerkingen vanuit de werkhal:
-) Leidinggevende: "Het enige dat je hier mag, is aanpassen."
-) Leidinggevende: "Menselijk zijn, dat ik als eerste vereiste vind voor een werkbare vloer, mag ik niet zijn. Mijn contract zal niet worden verlengt."
-) Jobcoach: "Wij bemiddelen en gaan alleen actief op zoek naar werk voor diegene waar een grote kans bestaat dat werk gevonden word.
-) Jobcoach: "Wanneer ik werk voor je vind, heb je dit altijd te accepteren. Ook wanneer dit beneden je niveau is. Doe je dit niet dan is het "weigeren van aangeboden werkcontract" en zal ik dit doorgeven aan de Sociale Dienst."

Om dit jaar een beetje positief te eindigen;
Mede Tewerkstellige: "Ik vind het hier fantastisch! Ik vermaak mij prima!"

Kerst

Mijn tewerkstelling (24)

Oh wat had ik Vandaag echt geen zin om naar mijn Tewerkstelling te gaan, ik keek zó tegen nog een dag van bijna-niets-doen op. Het is zelf zo erg dat er regelmatig een golf van negativiteit en woede door mijn lijf giert. Maar goed, vol goede moed op weg gegaan met de gedachte dat er een aantal witte rollen (afzuigkapfilters) te wachten staan. Bij binnenkomst stonden ze er gelukkig nog, dus als het goed is hadden wij werk voor vandaag. Toen de tafels ingedeeld werden, kwam de werkleiding naar mij toen om te zeggen dat ik, met nog twee andere dames, de zakken in moesten gaan sealen. Omdat dit in het andere gebouw gebeurde en het daar behaaglijk warm was, vonden wij het niet erg om van de overige Tewerkstelligen gescheiden te worden.

Op weg naar de "andere kant", net buiten onze hal, gleed ik uit. Het was zo glad dat ik een schuiver maakte en op mijn zij op de grond terecht kwam. Vier mannen, waaronder zelfs de manager, die een sigaretje aan het roken waren, staken geen hand uit. Ik kreeg absoluut geen hulp van deze "mensen", mijn collegaatje ondersteunde mij tijdens het opstaan. Wat een stelletje onbehouwen, onbeschofte "mannen". Het leek wel of ik totaal niets voorstelde, dat ik niet een persoon was, vuilnis was, iets dat je niet op hoefde te rapen of te helpen. Het is niet te beschrijven hoe ik mij voelde, zó afgedaan, zó totaal niets betekend.

Aangekomen op de afdeling stonden twee sealapparaten, heel veel geopende afzuigkapzakjes en dozen waar ze (na het sealen) in mochten. Twee dames bemanden het sealapparaat en ik nam de aanvoer van open zakjes en het vullen van de dozen met gesealde zakjes voor mijn rekening. Na even wennen aan werkwijze, verliep dit lijntje vlekkeloos, tempo zat er lekker in. Wij kregen het zowaar warm! Wat een luxe na al die dagen van koude en gemaand te worden om maar vooral rustig aan te doen. Aan al het "leuke" komt een eind; ook vandaag mochten wij eerder stoppen. Nu zelfs al om drie uur. Dus, na het opruimen van onze werkplek, togen wij weer naar onze lotgenoten. Dit keer kwam ik zonder kleerscheuren en droog terug in de hal om snel mijn paraaf te zetten en weg te wezen uit deze ellende.

Mijn tewerkstelling (23)

Vandaag was de eerste dag van de twee voordat mijn Kerstvakantie begint. Gezien de weersverwachting (hevige sneeuwval) en staat van de wegen was het even twijfelachtig óf ik deze dag wel aanwezig kon zijn. Buiten het feit dat ik er eigenlijk helemaal niet wíl zijn. Met in mijn achterhoofd dat ik thuis zou blijven wanneer ik de auto niet van haar plek zou krijgen, kroop ik uit mijn warme bed. Helaas, startte mijn kleine autootje direct, slippend door de wijk kwam ik op de hoofdweg naar mijn Tewerkstelling. Ook deze weg was bijna onbegaanbaar, parkeerplekje zoeken en inparkeren was ook geen pretje. Uiteindelijk was het mij toch gelukt om iets na achten de hal binnen te stappen. Ik was niet de enige die problemen had om redelijk op tijd aanwezig te zijn, tot kwart voor negen druppelden mensen binnen. Nog verbazingwekkend dat zovelen er in geslaagd waren om er te zijn. Nu iedereen present was, werd ook het werk voor Vandaag gehaald. Grote witte rollen en zakjes werden gebracht, van deze rol moesten lappen op een bepaalde lengte afgescheurd worden (maat was geperforeerd), daarna dit vouwen en in een zakje doen.

Ook nu weer, werd ons gezegd om alsjeblieft rustig aan te doen anders zou er voor de rest van de dag geen werk meer over zijn. Met tussenpozen van totaal niets doen, hadden wij een redelijke hoeveelheid verwerkt. Tijdens zo'n niets-doen-moment werden nog meer grote rollen de hal binnengebracht; een leuk aantal om de middag mee door te komen. Dus niet. Ze waren voor de volgende dag bedoeld en dus niet voor vandaag. De "werkers" keken bijna met kwijlende mond en blik er naar; zij wilden door. Op moment dat het niets-doen bijna ondraaglijk werd, werd ons verteld dat wij om hafl vier naar huis mochten. Kortere werkdagen, verstand op nul, aanpassend (bbbrrrrrr) .... zou ik het volhouden to eind januari?

Mijn tewerkstelling (22)

Vandaag was de achtentwintigste werkdag en einde van week zeven van mijn Tewerkstelling. Wanneer ik het zo lees, valt het totaal aanwezige dagen best mee. In mijn beleving is dit echter het dubbele. Nog zes weken / eenentwintig dagen voor de boeg, maar hopend dat mijn verblijf van kortere duur mag zijn.

Deze dag leek te starten als gisteren; dezelfde mensen aan het werk met de boutjes en moertjes, anderen in afwachting van werkzaamheden. Ook het tijdstip dat men werk kreeg aangeboden was hetzelfde: na de pauze. Alleen de hoeveelheid was lang niet genoeg om mensen de hele dag bezig te houden. Dit hadden velen al snel door en haalden een verlof-formulier om toestemming te krijgen voor een vrije middag. Klokslag twaalf uur stond er een rij bij de werkleiding om uit te tekenen, voor hen begon het weekend al. De overblijvers werkten lekker door, nou ja "lekker".... wij mochten niet echt aanpoten want zodra je maar iets versnelde kwam de werkleiding vertellen dat je het zeer rustig aanmoest doen. Op gegeven moment waren wij klaar met alle voorbereide zakjes met moertjes, boutjes en sleutels in te pakken en wilden aan de volgende reeks beginnen. Dit mocht dus niet, wij moesten stoppen. En het was pas twee uur, ons wachtte twee-en-een-half uur niets doen. Geen prettig vooruitzicht. Daarom maar de bezem gepakt en samen met collega de hal aangeveegd. Terwijl wij hiermee bezig waren, werd ons verteld dat iedereen om half vier naar huis mocht. Gaat men plots menselijker worden of is Kerstmistijd de oorzaak van deze vriendelijkheid? Voor mij was dit vroege einde van deze Tewerkstellingsweek in ieder geval prettig.

Mijn tewerkstelling (21)

Dat was schrikken Vandaag: het had 's nachts gesneeuwd. Reden genoeg om lekker terug het bed in te kruipen, alleen de plicht riep. Dus auto ijs- en sneeuwvrij gemaakt en glijdend naar mijn Tewerkstelling.
In de hal was het nog steeds niet aangenaam warm, ondanks dat Dinsdag twee mannen ergens bovenin de drie "verwarmings-buizen" aan het bekijken waren. Misschien hebben zij niets gerepareerd of de temperatuur opgeschroefd. Boven onze hoofden hangen drie van deze blauwe buisachtigen, verspreid over de enorme hal.

Zo af en toe hoor je er iets doorheen schieten, althans zo lijkt het, dit zou inhouden dat 't aanslaat.
De verwarming hangt dus bijna aan het plafond en niet waar je de warmte het hardst nodig hebt, logisch dat het koud blijft.
Zoals gebruikelijk nam ik eerst een bekertje automaten-koffie en zocht een goede stoel en plekje uit om te wachten op de dingen die komen zou. Een toevoeging op deze koffie; het is cafeïne vrije. Er is geen "echte" koffie omdat het risico bestaat dat men druk en overactief word. Dat Décaf slecht voor je hart is, vind men niet erg? Blijkbaar zat ik nóg iets te dichtbij het hok van de werkleiding want ik, met twee dames naast mij, werden als eerste aan het werk gezet. Werkzaamheden die door de jongerengroep verkeerd was gegaan mochten wij corrigeren. Dit hield in dat wij plastic moertjes uit een plastic zakje moesten halen en het juiste aantal (zestien) in een nieuw zakje stoppen. Daarbij gingen twee sleutels, twee andere moertjes en achttien bouten; allen plastic materiaal. Wanneer zakje compleet was werd ie geseald, zestig stuks afgeteld en in dozen verpakt. Terwijl wij hier druk mee waren zagen wij dat alle overige, bijna zestig, medewerkers totaal niets te doen hadden. Het was weer een gewone chaos: gratis krantjes werden gelezen, lege bekertjes op tafel en grond. Pas na de pauze waren er ook voor deze zestig werkzaamheden. Opeens. als een lopend vuurtje, ging het gerucht dat we 's middags eerder zouden mogen stoppen. Dat wij bij het naar huis gaan zelfs een kerstpakket zouden krijgen. Ongelooflijk maar echt waar ..... om twee uur mochten wij onze bezigheden staken, kerstpakket afhalen en naar huis!

Mijn tewerkstelling (20)

Ik weet niet waar te beginnen Vandaag, het is lastig de sfeer en situatie schriftelijk te verwoorden. Toch wil ik een poging wagen.

De dag begon met onrust en irritatie bij velen, wat was er aan de hand?  De intekenlijst lag niet op de plek waar -ie (sinds kort) behoorde te liggen en ook niet op de oude plaats. Je moet je paraaf zetten bij je naam anders ben je volgens deze lijst niet aanwezig en ongeoorloofde afwezigheid houdt in: geen loon voor die dag. Wat bleek? Men was vergeten de lijst met deelnemers te printen en deze klaar te leggen bij de werkleiding. Als vliegen om een pot stroop heen, gewapend met pennen, wierp men zich op de lijst toen deze uiteindelijk op tafel werd gelegd. Dit tafereel herhaald zich zo rond de klok van half vijf, wanneer het tijd is om naar huis te gaan. Men duwt elkaar net niet weg, maar het is al wel een paar keer voorgekomen dat iemands pen uit de hand weggegrist werd. Nadat iedereen zijn paraaf had geplaatst, keerde heel langzaam de rust weer. Alleen niet voor lang; de onrust van de werkleiding sloeg een beetje op ons over. Waarom deze beroering? Er kwam hoog bezoek, de afdelingshoofd van Arbeid&Activering van de gemeente zou om ongeveer één uur komen. Deze meneer heeft ook een grote bijdrage geleverd aan het tot stand komen van dit project. De gehele ochtend was de werkleiding aan het regelen dat er 's middags genoeg werk te doen en te zien zou zijn. Niet één soort maar vier verschillende! Ineens bleek er dus variatie in werkzaamheden mogelijk, het leek vast voor iemand die zomaar binnen zou stappen er op dat wij konden kiezen aan welke lijn wij wilden werken. Langzaamaan werd er ook aan de sfeer gewerkt, alle niet-verplicht-werkenden probeerden een (gemaakt) vrolijkheid te creëren. Met elk lijntje werd een gesprekje gevoerd, gezegd om het rustig aan te doen, hier en daar werd zelfs een grapje gemaakt. Wij werden werkelijk klaargestoomd om ons te gedragen zoals men wilde dat wij ons gedroegen. Er werd gemaand om de gratis ochtendkrantjes in tassen te stoppen, vergeten automaten-koffie-plastic bekertjes werden weggegooid. Een wat hoger op de ladder staande werkleider nam zelfs een bezem ter hand en veegde de vloer aan. Pallets werden netjes gerangschikt, werkplekken in orde gemaakt. Wat een hypocrisie!

Het gesprek tussen de directrice en deze gemeente meneer liep schijnbaar uit want het werd pas na twee uur dat de beoogde bezoeker binnenkwam. Het leek wel een koning; even stoppen bij een werkende om een kort praatje te maken, stukje verder lopen, interessant kijkend en tot slot de houtafdeling. Wat een opluchting toen deze man, met zijn gevolg, ten lange leste de hal uit liep. 
De werkleiding, jobcoaches, en de manager konden weer opgelucht ademhalen en in hun oude gewoontes terugvallen.

Mijn tewerkstelling (19)

Wat was het Vandaag nóg moeilijker om naar mijn Tewerkstelling te gaan. Het bed was wel heel erg lekker warm en daarbuiten wel heel erg koud. En denkend aan het moeten krabben van de autoruiten was ook niet echt bevordelijk om vrolijk mijn bed uit te springen.

In de hal was het ook al niet veel beter, misschien was het toch verstandiger geweest om in bed te blijven. Tjemig, wat was het koud! Toch de winterjas verruild voor de dikke bodywarmer, shawl om en voor de zekerheid mijn leren handschoenen bij de hand houden.

Vandaag mochten wij dopjes op doorzichtige kokers zetten, dit is bijna het dieptepunt van mijn werkzaamheden. Het is in ieder geval een zeer goede tweede plaats qua moeilijkheidsgraad. Deze buisjes worden later bij de bloemist gevuld met water, plastic dopje met gaatje waarin één enkele bloem geplaatst word.

Voor mij ontbreekt de logica om dit artikel zo compleet bij de bloemist af te leveren, want wat als het buisje (voordat je het gebruikt) kapot gaat? Dan moet je alsnog het witte dopje er af halen? Waarom de spullen niet apart afleveren? Of ben ik nu echt aan het doordraaien?

Laat ik het maar over de temperatuur in de hal hebben; ondanks dat ik mijzelf goed had ingepakt, was het ijskoud. Zó koud dat ik besloot om de arbeidsinspectie te bellen en te informeren wat de minimale arbeidsomstandigheden moeten zijn om je werk redelijk te kunnen doen. Resultaat: "Er mag geen gezondheidsschade ontstaan. Temperatuur mag dus tussen nul en veertig graden zijn, maar géén tocht."

Oké, dit antwoord moest ik even laten bezinken. Uit de Dikke van Dale: gezond'heid - toestand van optimaal welzijn in geestelijk, lichamelijk en (onder zeker aspect) maatschappelijk opzicht.

Toen ik deze klap net te boven was, zag ik iemand met een grote doos voorbij komen. In het kantoor van de werkleiding werd een gloednieuwe verwarmingsradiator neergezet.

Oh ja, voor ons werkenden komen ze morgen, als het goed is, "onze" verwarming ophogen van twintig naar drie-en-twintig graden.

Mijn tewerkstelling (18)

Vandaag was zoals alle voorgaande Vandagen; proberen er het beste van te maken.

Wat mij intrigeert is dat ik steeds meer accepteer dat ik aanwezig moet zijn, dat de strijd tegen "alles" een ongelijke strijd is. Dat ik langzaam afglijd naar: wat kan het mij schelen en naar een niveau afdaal zoveel lager dan wie ik werkelijk ben. Zelfs mijn taalgebruik is soms geen Algemeen Beschaafd Nederlands meer, en dat vind ik heel erg. Hoe komt het dat dit met de mens gebeurd? Dat je je blijkbaar aanpast? Dat je eigen wil (of "ik") bijna weg is? Is het een manier van overleven? Jezelf beschermen om niet gek te worden? Ik vind het vreselijk dat dit mij overkomt, en hier worstel ik dus ook mee.

Ik wil geen Vandagen meer maar een Morgen. Een Morgen waar de zon weer achter de wolken tevoorschijn komt, een Morgen waar ik zelf kan bepalen met wie ik omga. Een Morgen waar ik van betekenis mag zijn voor de maatschappij, een Morgen waar ik plezier heb in mijn werk. Een Morgen waar ik weer pretlichtjes in mijn ogen krijg.

Waar is die Morgen? In ieder geval niet bij Vandaag!

Mijn tewerkstelling (17)

Dit zijn de drollen/mini-piemeltjes/rolletjes/aanmaak dingen, waar wij Vandaag de hele dag mee bezig waren. Nog steeds vijfentwintig stuks plat in een doosje leggen, zes pallets van twee hoge dozen.

Iedereen, zo een man/vrouw of vijfendertig, kratten met elkaar delend vol met deze vreselijke zogenaamde milieuvriendelijke rolletjes. Zelfs de jongeren-groep van de overkant werd er bij gehaald. Het enige voordeel was dat wij allemaal realiseerden dat wij in het zelfde schuitje zaten en dat er uit springen niet mogelijk was.

Als één man staakten wij de werkzaamheden toen de Controle Post zich genegen voelde om een bezoekje te brengen aan "onze" hal. Een chagrijnig kijkende man en dito vrouw, echt er kon geen lachje vanaf. Met strenge blik controleerden zij een doosje; telden de hoeveelheid, bekeken hoe de rolletjes erin gelegd waren en .... doos na doos .... en .... afgekeurd. De verantwoordelijke leidinggevende van dit lijntje werd er bij geroepen. Van een afstandje zagen wij hoe zij er op gewezen werd wat er allemaal niet goed gedaan was. Hierop werd een hogere in rang er bij gehaald, wat deze man zei konden wij helaas niet horen. De gezichtsuitdrukkingen van de Controleurs werden in ieder geval niet vrolijker. Zij schreven van alles in een multomap en verdwenen geruisloos. Wij werden met luide stem nogmaals gemaand om alsjeblieft het aantal van vijfentwintig aan te houden. Oh, wat voelden wij ons hierna één grote hechte groep en stonden als één man achter de leidinggevenden. Want "wij" hadden gewonnen van de, oh zo gehate, Controle Post. Opgewekt haalden wij de half-vijf-eindstreep.

Mijn tewerkstelling (16)

Gezien de ervaring van gisteren, had ik vanmorgen niet veel hoop dat Vandaag anders zou verlopen.

Ook deze dag was ik verantwoordelijk voor het stofzuiger-lijntje. Ik had mij voorgenomen om alert te zijn op het zomaar "wegpikken" van jongemannen. Ons ploegje bestond uit drie vrouwen en twee mannen, ja echt we hadden vier sterke armen tot onze beschikking. Dus het lijntje liep, na even wennen aan elkaar, als een geolied motortje. Jammer maar dit was van korte duur; eerst werd één van onze mannen weggehaald en als snel de ander. Met lede ogen moest ik dit toezien want als "algemene medewerker", kon ik dit echt niet tegenhouden. Waarom dacht ik toch aan het begin van de dag dat ik dit wel kon? Maar goed, dan maar met ons drieën verder. Op gegeven moment kwam er tóch een man die bereid was om te helpen tillen.Het is vast voor te stellen dat deze man met drie paar open armen werd ontvangen.

Na de automaten-koffie-pauze kwam de werkleiding ons vertellen dat wij minder tankjes hoefden te beplakken dan gepland was. Wij hielden (nog maar) honderdenzestig stofzuigerdozen over die gestickerd en gelabeld dienden te worden. Dit moesten we toch voor de middag-automaten-thee/koffie-pauze af kunnen krijgen. En dat lukte! Wij super trots, want we waren geslaagd om alles op tijd weg te werken én "onze" dozen hoefden de hele dag niet langs de "Controle Post"!

De rest van de middag hebben wij, in een bijna triomfantelijke roes, ons nuttig gemaakt door te helpen met het ..... waxinelichtjes-verlichtend-tweeduizendentien-wens.

Mijn tewerkstelling (15)

Sinds een paar (werk)dagen en dus ook Vandaag staat het denk-team op een laag pitje. De reden is dat veel werk bij de "andere kant" gedaan moet worden en daar worden mensen van "onze kant" ingezet. Aan de "andere kant" worden kerstpakketten/dozen gevuld met allerlei lekkernijen en snuisterijen, deze lijn vergt een hoop medewerkers. Hierdoor is het aantal medewerkers in "onze" hal flink geslonken, nog even en er zijn er zelfs te weinig.

Vandaag was ik opzichter van het stofzuiger (zie 13) -lijntje, jaja!

Ik mocht zorgen dat de hele boel soepel verliep, vanaf het doos afhalen van de pallet tot en met het weer terug plaatsen. Wie weet waar ik dit aan verdiend had, mag het zeggen.

Nu schreef ik wel heel makkelijk "soepel" maar om dit voor elkaar te krijgen was nog een hele kunst. We kregen eerst een heleboel foutief-gestickerde tankjes terug, tenminste de sticker zat wel goed alleen was het tankje met zoveel geweld in de stofzuiger terug geduwd waardoor de sticker verschuift en kreukels en bobbels ontstaan. Zoals te lezen is in mijn Tewerkstelling nummer dertien is het een afschuwelijk karwei om deze foutieve sticker te verwijderen, we zijn dan ook vanaf half negen tot elf uur met vijftien stuks druk bezig geweest. Daarna werd het een makkie, want de overige tankjes waren "kaal".

Even terugkomend op het lijntje; dit verliep niet vlekkeloos. Ik had een lichte hoop dat het wel zo zijn, alleen.... In het begin had ons lijntje hulp van een jongeman die de dozen van de pallet afhaalde, dichtplakte en weer op de pallet sjouwde. Dat werkte prima! Helaas werd hij weggehaald om te helpen bij de "andere kant", en natuurlijk was er geen vervanger beschikbaar. Ons lijntje bestond aan het eind van de dag uiteindelijk uit twee personen: de plakvrouwe en ik. Tja, het is en blijft een Tewerkstelling.

Mijn tewerkstelling (14)

Vandaag schrijf ik over een aantal zaken die mij ter ore kwamen waardoor deze flink gingen klapperen. Het lijkt misschien, doordat ik voornamelijk over het denk-team vertel dat alles buiten dit, koek en ei is. Niets is minder waar.

Als eerste wil ik vertellen over een vrouw die artrose heeft in de rug, zij heeft hier veel pijn aan en kan niet lang zitten en staan. Zij is absoluut geen klaagster en heeft de afgelopen weken stevig doorgewerkt. Helaas lukt dit nu niet helemaal meer. Zij moest bij de bedrijfsarts komen (na 3 dagen ziek thuis zijn), resultaat: meteen werken. Wanneer zij zich hier niet aan zou houden zou zij gekort worden op haar loon. En dat terwijl haar huisarts haar dringend adviseerde om thuis te blijven en alles op het gemak te doen.

Het volgende gaat over de manier waarop de werkleiding vraagt om bepaalde werkzaamheden te gaan verrichten. Aan het begin van de dag worden deze (mits er werk is) over de aanwezigen verdeeld. Tussendoor wil ik opmerken dat de werkleider steeds dezelfde (werkwillende) mensen als eerste eruit pikt. De niets-doeners, de slapenden, de via-hun-mobieltje-films-kijkende-mensen ziet men niet.

Dit verhaal gaat over twee vrouwen die in hun ogen niets verkeerds hebben gedaan maar toch een onvriendelijke reactie hierop hebben gekregen. Starks zal duidelijk worden wat de volledige inhoud van deze reactie was. Het begon met de volgende vraag die hen gesteld werd: "Zouden jullie vandaag mee willen helpen in de kantine? Daar komen ze mensen tekort". De twee vrouwen wilden dit liever niet en hebben dit meteen aan de vraagsteller duidelijk gemaakt. Hierop ging de vraagsteller andere dames charteren die het wel leuk vonden om dit werk te doen, probleem opgelost. Tenminste dat zou je denken. Tot verbijstering van de twee vrouwen ontvingen zij een brief; een officiële waarschuwing met betrekking tot het weigeren van werk. Werkweigering wanneer je gevraagd word om bepaalde werkzaamheden te doen? Deze twee vrouwen die, zolang ze al aanwezig zijn, alle werkzaamheden zonder morren uitvoeren. Deze twee vrouwen die altijd gestaag doorwerken. Deze twee vrouwen die één keer "nee, liever niet" antwoordden op een vraag. Deze twee vrouwen krijgen een zware berisping? Lees eens een klein stukje terug waarin ik aanhaal over de te verdelen werkzaamheden. Juist! Terwijl ongeveer veertig andere werknemers aanwezig waren, die geen werk kregen aangeboden, die nooit aan het werk gezet zijn, blijkt (achteraf) dat een vriendelijke gestelde vraag eigenlijk een bevel is.

Ik blijf mij afvragen en verwonderen waarin ik toch terecht ben gekomen:

Een bedrijf ..... een desorganisatie .... een strafkamp?

Mijn tewerkstelling (13)

Vandaag was zo een dag dat er vijf verschillende werkzaamheden te verdelen waren; stickers plakken in andere gebouw, de waxinelichtjes, de blikjes, aanmaakrolletjes van stro (ze waren er weer, zie nr.4) en iets met stofzuigers. Ik werd ondergebracht in de laatste groep, samen met een vrouw waarmee ik langer mee samenwerk en twee mannen. Wat zijn de taken: de mannen maken de verpakking open en halen de twee liter tank er uit, geven deze aan ons. Wij hebben stickers die wij secuur er op moeten plakken en een papier aan koordje, deze moeten aan hengsel vast geknoopt worden. Wanneer beiden zijn gedaan, gaat het tankje terug in de doos en word deze weer dichtgeplakt.

Na de instructie gaan wij aan de slag, gezellig pratend met de twee mannen. Wij vragen hen het hemd van het lijf over hun land van herkomst, Afrika.

Plots moeten wij stoppen met werken, wat blijkt? De controle-dienst is van mening dat de stickers niet op de goede plek geplakt zijn!?? Twee pallets vol met gedane arbeid zouden opnieuw bestickerd moeten worden, dit  houdt in dat de oude er af moeten. Voorgegomde, met water besprenkelde beplakte stickers....die krijg je er niet makkelijk af. En dat bleek ook zo te zijn, grote resten stukken wit papier bleven achter op de tank. Terwijl ik zat te emmeren om ook dit eraf te krijgen, hoorde ik iemand zeggen: "dit is de meneer van ..... voor wie wij dit werk doen". Ik greep mijn kans en sprak hem meteen aan, stelde hem de vraag wat nu de juiste plaats is waar de sticker geplakt moet worden. Tot mijn grote vreugde bleek dat wij het wél steeds goed hadden gedaan. Hierop vroeg ik hem, misschien een tikje buiten mijn boekje, of hij zo vriendelijk wilde zijn om dit aan de controle-dienst door te geven. Ten langen leste konden wij verder met de werkzaamheden en de twee foute pallets werden alsnog goedgekeurd. Communiceren is een vak.

Mijn tewerkstelling (12)

Vandaag hoefde ik maar een halve dag op mijn Tewerkstelling aanwezig te zijn. Reden? Wanneer je een sollicitatiegesprek hebt krijg je een x-aantal uren vrij zodat je het gesprek goed kunt voorbereiden. Van deze mogelijkheid maak ik natuurlijk grif gebruik.

Deze morgen was in het teken van het perfectioneren van een aantal artikelen die bijna af waren. Ons denk-team heeft een tikkie genoeg van al dat afwachten en wilden onze prototypes eindelijk eens afronden. Wij, de dames, gingen daarom snel aan de slag met het kraalwerk. Na en poosje stevig doorwerken waren twee servetringen en drie verschillende modellen tafelkleed verzwaarders gereed.

"Onze" jongen begon vol goede moed aan zijn onderdeel van het project, helaas verliep dit niet helemaal zoals hij zou willen. De moed zonk hem dan ook in de schoenen. Toen hij met zijn handen in het haar zat, kwam de redding. De leider van de houtafdeling had een goede oplossing zodat het artikel wel uitstekend te maken is. Terwijl hij vol energie weer aan het knutselen ging, gingen wij voor hem op zoek naar vrolijke linten om het te verfraaien. Terug in de werkhal werden wij opgewacht door de "overkant" met de vraag of wij alvast een aantal prototypes konden laten zien. Opgetogen, met onze maaksels en bijbehorende werkinstructies onde de arm, staken wij de straat over en stapten het "echte" gebouw binnen. De kleurrijke artikelen werden uitgestald en vol enthousiasme vertelden wij hoe wij te werk zijn gegaan. Aan de reactie van de directrice's assistente was te merken dat zij tevreden over het resultaat is. Nu afwachten wat de directrice er zelf van vind.

Aangezien wij nog steeds onze deegrollen niet terug hadden van de houtafdeling, konden wij niet verder.

Het laatste uurtje hebben wij gebruikt om de overige ideeën op papier te zetten.