Mijn tewerkstelling (11)

Ik vraag mij af waarom sinds kort de weekenden zo ontzettend snel voorbij zijn, komt dit door mijn tewerkstelling? Vandaag was de laatste dag van mijn proeftijd van één maand, jaja die hebben wij allemaal. Ik was benieuwd of er een soortement van beoordelingsgesprek zal plaatsvinden ..... nope. Had ik het verwacht? Nee, eigenlijk niet. Ik schijn ook al een tijdje een andere jobcoach te hebben, maar wie dit is?

Wat betreft het "creatief-bezig-zijn-wanneer-er-geen-werk-is-project" in het kort gezegd: het denk-team. Deze week willen we graag alles af hebben, zodat "de overkant" kan beslissen wat wel of niet geschikt is om verder uit te werken. Alleen wanneer iedere dag deze week zoals deze deze dag zal zijn, dan halen we het echt niet. Wij zijn afhankelijk van anderen; zij moeten sommige dingen leveren/maken, zolang wij dit niet hebben stagneert het bij ons. Dus vandaag hebben wij zeer weinig kunnen doen, helaas.

Een voordeel voor de waxinelichtjes-inpakkers, ik kon hen helpen.

Het lijkt wel of de berg maar niet kleiner wil worden. De duur van de Tewerkstelling gelukkig wel.

Mijn tewerkstelling (10)

Het was Vandaag de laatste dag van mijn Tewerkstelling deze vierde week. Deze vrijdag was het offerfeest voor de moslims en dat was te merken op de werkvloer. Ook zijn een aantal mensen vrij zodat wij (ongeveer) met achttien werkenden aanwezig zijn. Er worden groepjes gevormd met iedere groep een eigen taak; een groep mag schuim knippen, een groep gaat verder met de waxinelichtjes en de laatste groep kan aan de slag met blikjes fris. Ik werd in deze laatste groep ingedeeld. Wat is de bedoeling? Er zijn vier pallets met daarop blikjes frisdrank, iedere pallet heeft zijn eigen smaak. Deze vier verschillende smaken moeten samen op één traytje verdeeld worden.

Iedere smaak werd op een specifieke manier in de tray geplaatst, zodat de barcode aan de binnenkant kwam. Het nut hiervan ontging ons totaal. Ook de werkleiding wist dit niet; het staat zo op hun papiertje met instructies en dan behoort het zo uitgevoerd te worden. Wij waren veel te vroeg klaar, ondanks dat wij het naar onze mening heel rustig aan hadden gedaan. Het moest dus eigenlijk nóg kalmer, alleen dat ligt niet ons groepjes aard.

Heeft deze week mij iets opgeleverd? Ik denk het wel: eindelijk niet hele dagen onnozele, niet-nadenkende werkzaamheden verrichten én een sollicitatie gesprek in het verschiet.

Mijn tewerkstelling (9)

Vandaag was het denk-team dag, vond ik dat erg?  Echt niet. Ik merk dat ik, door mee te werken aan dit project, wat beter in mijn vel zit, weer met mijn humorvolle blik om mij heen kan kijken. Het moet niet gekker woorden maar wie weet komen er zelfs weer pretlichtjes in mijn ogen. Terug naar mijn Tewerkstelling van vandaag. Het begon met standaard zaken; na het drinken van een bekertje automatenkoffie aan de slag met het simpele werk. Het klein maken van stukken schuimrubber; een rustige manier van wakker worden op het werk.

Toen ons derde lid van het denk-team arriveerde overlegden we eerst welke spullen er ingekocht moesten worden voor het maken van de prototypes. Bij de werkleiding permissie vragen om het pand en het terrein te mogen verlaten, en dan op weg naar de stad. Wat een overweldigend gevoel van vrijheid!

In verschillende winkels zijn we er in geslaagd om leuke en vooral bruikbare benodigdheden te kopen. Fier keren we terug naar het deprimerende gebouw waar blijkbaar de verveling niet is toegeslagen want er wordt gewerkt. Ja echt, het schuim is men nog aan het klein knippen, en .... oh jee .... aan een tafel zitten vijf mensen die ieder één waxinelichtje met lint en één of ander kaartje in plastic aan het verpakken zijn. Een geste van een bedrijf aan haar medewerk(st)ers met de wens voor een "verlichtend 2010". Oefffff, helaas staat dit echt op het papiertje geprint.

Terug naar het denk-team; na alles uitgestald te hebben gaan we aan de slag. We beginnen met het maken van tafelkleedklemmen, niet van die geijkte dingen, nee wij maken ze met kralen. Kralen in verschillende vormen en kleuren en een mooie steen voor het gewicht. Daarna zijn de deegrollen aan de beurt, gaten voor de kaarsen worden uitgeboord. En nu brainstormen hoe we deze rol gaan versieren, beschilderen, beplakken, lakken?

Wij zijn zo in ons project opgegaan dat we niet hebben gemerkt dat het bijna tijd is om te stoppen. Nou ja, tijd .... het is vier uur. De tijd dat het werk neergelegd word word steeds vroeger.

Ook wij ruimen onze spullen op en stellen het creatieve proces uit tot maandag en keren terug tot de werkelijke wereld van de Tewerkstelling.

Mijn tewerkstelling (8)

Na gisteren was ik Vandaag eigenlijk best goed gestemd op weg naar mijn Tewerkstelling gegaan. Ik had mij voorgenomen om door niets mijn best wel vrolijke humeur te laten verpesten. En ik had mijn cryptogrammenboekje meegenomen, mijn relikwie.

Een praatje hier en daar, mijn hersens laten kraken ...... op die manier ging de ochtend en de automatenkoffiepauze gestaag voorbij. Via één van deze praatjes kwam ik te weten dat er een zogenaamde denk-team was gevormd, een groepje van drie mensen, in opdracht van de directrice. Dit groepje mag nadenken en uit/opzoeken hoe de totale niets-doen uren in te vullen. De bedoeling is om ons met creatieve handwerkzaamheden bezig te houden wanneer er geen werk van buitenaf voorhanden is. Wat blijkt nu, een jongen uit de groep zal de volgende dag elders beginnen te werken, dus is er een plaatsvervanger nodig. En ik ben op het juiste moment op de juiste plek, ik mag meedoen! Nóg meer gekraak van hersencellen en ook nog creatief, wat wil een mens nog meer. Twee mensen stropen internet af om ideeën op te doen en wij (twee dames) de Kringloopwinkel. Rond een uur of drie, vele ingevingen rijker, mogen wij verslag doen.

Resultaat: een zeer blijde en tevreden directrice, wij trots, én de opdracht om zes van onze ideeën een prototype te maken. Ieder van ons heeft twee projecten die hij/zij kan maken en we gaan daar donderdag aan beginnen.

Maar voordat het zover is mogen wij meehelpen met het eigenlijke werk dat gedaan behoord te worden; schuimblokken in kleine stukjes knippen.

Met zijn vieren worden we terug op aarde gezet en weten we weer waarom we feitelijk hier aanwezig behoren te zijn.

Mijn tewerkstelling (7)

Helaas, Vandaag is het weekend voorbij en een start van nieuwe week Tewerkstelling, de vierde alweer.

Ik heb de tijd genomen om de afgelopen drie weken eens de revue te laten passeren, zoals hieronder te lezen is. Daar kan ik nu iets aan toevoegen: gelatenheid. Waarom energie verspillen aan zaken die ik niet kan veranderen? Deze energie is beter te besteden namelijk aan mijzelf. Francine Oomen schrijft boekjes met als titel: "Hoe overleef ik ....." op de stippellijntjes kan ik "mijn tewerkstelling" invullen. Want dit is wat alles heel goed weergeeft.

Al bijna gebruikelijk te noemen kwam ik in een lege hal aan en was er geen werk te doen. Hier was ik op voorbereid; ik had een cryptogrammenboekje meegenomen. Zo sla ik twee vliegen in één klap: mijn hersens blijven actief en ik heb iets te doen.

Vlak voor het moment dat het tijd was om een plastic bekertje met automatenkoffie te nuttigen, kwam één van de jobcoaches her en der informeren of men naar CWI wilde om dáár vacatures te zoeken. Nou, dat wilde ik zeker wel!. Dit keer geen problemen dat er geen bus beschikbaar is, acht gelukkigen mochten in "busje donkerrood" instappen. Twee uur lang weg van de koude, sfeerloze, niets-doen situatie. En dan ook nog terugkomen met drie redelijke geschikte vacatures waar ik op kan solliciteren.

Dit alles stemde mij zo vrolijk dat ik de resterende vijf uren van niets-doen klakkeloos accepteerde.

Een mens kan met bijna niks zó tevreden zijn.

Mijn tewerkstelling (6)

Vandaag werd mij de vraag gesteld of er ook leuke dingen gebeuren en of ik iets leer in en om mijn Tewerkstelling.

Een aantal zaken zal ik opnoemen, de volgorde is willekeurig:

- Mijn vooroordelen zijn bevestigd aangaande werkinzet van de aanwezige allochtone-mederlanders

- Niets doen

- Als ik een andere baan heb, dan ik weet dat het altijd erger kan

- Eigenlijk bestaat er geen individu wanneer je allemaal in hetzelfde schuitje zit

- Veel dingen zijn niet te veranderen, die heb je maar te accepteren

- Afhankelijk zijn van wat anderen je aanbieden

- Mensen trekken naar elkaar toe, ik bedoel hiermee dat er automatisch groepjes gevormd worden (soort zoekt soort)

Misschien dat er in de loop der tijd meer positieve/leuke belevenissen zullen plaatsvinden .... ook deze zal ik hier publiceren.

Mijn tewerkstelling (5)

Vandaag kon ik moeilijk uit bed komen; buiten was het nog donker, de wind waaide en onder het dekbed was het nog lekker warm. De gedachte aan misschien nóg zo een werkdag als dinsdag was ook niet echt een aanmoediging om vrolijk uit bed te springen.

Uiteindelijk zat ik weer keurig op tijd in de auto op weg naar mijn Tewerkstelling.

Daar stond mij geen verrassing te wachten ...... zoals gebruikelijk lag er geen werk klaar.

Ik vraag mij af "waarom eigenlijk niet?" Er is een kantoorruimte in deze werkhal waar aan de muur (in gigantische letters) een opschrift hangt: Werkleiding. Hieruit trek ik de conclusie dat er a werk zou moeten zijn en b dat hieraan leiding gegeven zou moeten worden. Geen van deze twee zaken gebeurd werkelijk.

Wanneer je als organisatie van de Sociale Dienst de opdracht krijgt om ons werkzoekenden aan het werk te krijgen en houden, dan heb je daar toch aan te voldoen? Waarom is er niets voorbereid, waarom is er geen plan de campagne voor die dag, waarom is er überhaupt geen werk?

Ik kijk om mij heen en zie acht verschillende nationaliteiten, zestig individuen ieder met hun eigen kwaliteiten en kennis. De volgende vraag komt in mij op: "waarom wordt er geen gebruik genaakt van de aanwezige know-how?" Onder ons bevinden een afgestudeerde maatschappelijk werker, iemand die rechten heeft gestudeerd, ook is er een leraar en zo kan ik nog een paar noemen. Ik had eerder opgemerkt dat zeer veel mensen slecht de Nederlandse taal beheersen, dat een aantal mensen geen ervaring hebben met Office programma, dat een paar mensen het best moeilijk hebben, vragen hebben aangaande hoe rond te komen met dit minimale inkomen. Uh ..... ligt het aan mij of ...... uh?

Inmiddels is het half tien, ik kijk nogmaals om mij heen en zie geen enkele leidinggevende, waar zijn ze? Plots hoor ik rumoer en geschreeuw achter mij, ik draai mij om en zie iemand ruzie hebben met een ........ leidinggevende. Een dame grijpt naar de keel van de man, zijn gouden kettinkje valt rinkelend op de grond. Er vind een kleine worsteling plaats, de dame is sterk zeg. Een jobcoach komt tussenbeide en krijgt beiden redelijk gekalmeerd. Waar ging het nu over; een bekertje koffie uit de automaat pakken terwijl het nog geen pauze is. De dame in kwestie is voor een dag naar huis gestuurd om af te koelen, onbetaald.

De sfeer is te snijden in de hal, nog even en er ontstaat muiterij.

En dat is oh zo logisch.

Mijn tewerkstelling (4)

Vandaag vol goede moed naar mijn Tewerkstelling. Eerst de dagelijkse routine afwerken; rond kwart voor acht binnen stappen, jas ophangen, kluisje openen, bodywarmer eruit en de veiligheidsschoenen aan. Daarna de gewone schoenen en schoudertas er in. En dan ... op naar de intekenlijst, krabbeltje zetten (bewijs dat ik er ben) en bekertje automaten espresso pakken. Ter controle of je er in persona bent, zal de intekenlijst na aanvang werkzaamheden nagekeken worden.

Over werkzaamheden gesproken .... vijftig man/vrouw die achter tafels zitten met niets doen, wazig voor zich uitstarend, automatenkoffie drinkend. Heel langzaam begint het bij iedereen door te dringen dat er waarschijnlijk helemaal geen werk is dat vandaag af moet. Degene die al dagen gewend zijn om niets uit te voeren blijven kalm, de doorwerkers worden onrustig. Wát, geen werkzaamheden? Hoe komen we de dag door? We proberen informatie hierover te krijgen bij de werkleiding (hierover zal ik later wellicht eens wat meer over vertellen), deze houden de boot af. Ik hou ze even in de  gaten en merk dat er koortsachtig met elkaar wordt overlegd. Uitkomst: er is geen werk. Materiaal dat binnen had moeten komen, moet zelfs nog gemaakt worden bij de leverancier. Wij weten allemaal meteen waar het over gaat, aanmaakrolletjes van stro gedrenkt in plantaardige olie. Gisteren moesten wij deze rolletjes in dozen verpakken, 25 stuks in elk doosje.

Goed voor je gezondheid? Nee. Milieu vriendelijk? Volgens bedrijf wel.

Hoe kan het dan dat na twee uur mensen hoofdpijn kregen, misselijk werden?

Terug naar Vandaag. Rond elf uur heb ik het helemaal gehad, ik voel agressie naar boven komen. Waarom zit ik hier en niet thuis waar ik normaliter vanaf tien uur tot een uur of drie druk bezig ben met met geschikte vacatures te zoeken, site's van bedrijven te bekijken of men daar een leuke openstaande functie heeft geplaatst? Wanneer ik er aan denk om nog vijf en een half uur (!) op een stoel te zitten, wachtend totdat het half vijf is, stijgt mijn agressie acuut. Dit is niet goed, dit is niet goed voor mijn gezondheid en ik besluit om actie te ondernemen. Ik neem de middag vrij! Ik stap op de dame af waar de aanvraag moet worden ingediend, even kijkt ze bedenkelijk, maar dan: "je hebt al wel genoeg opgebouwd, dus je mag vrij nemen." Joepieeeeeeee, nu alleen nog even een uurtje volhouden. Door de radio klinken de eerste piepjes van twaalf uur .... ik mag weg. Het ochtendritueel gaat nu in omgekeerde volgorde, terwijl ik naar de buitendeur loop werp ik een laatste blik op alle anderen die nog een een hele middag niets-doen voor de boeg hebben.

Mijn tewerkstelling (3)

Nu dacht ik; er kan, na de kerstbomen toch geen simpeler werk zijn? Jawel!

Met een zwarte stift, witte plekken en lijnen opvullen van een draagtas.

Wat wil dit bedrijf in authentieke Italiaanse producten .... een ander hengsel op hun draagtas, i.p.v. plastic een stoffen. Voordat dit erop genaaid kan worden, moeten de andere eraf geknipt. Maar dan hou je op de plaats waar het hengsel gezeten heeft een wit lijntje aan de binnenkant over.

En dat mag niet ... dus zwart maken.

Mijn tewerkstelling (2)

Voor een bekende producent van melk en melkproducten moesten kartonnen kerstbomen gevuld worden met drie soorten slagroom. Men neme een stevige kartonnen kerstboom, vrolijk beschilderd met versierselen en kaarsjes. Men neme zes maten dozen, die wij zo mochten vouwen dat ze in de uitsparingen van de kerstboom pasten en hierop de slagroomspuitbussen geplaatst konden worden. In totaal waren er 4 etages, per etage een vast aantal spuitbussen van dezelfde smaak. Niet iedereen kan helaas goed tellen, niet iedereen kan consequent het merk naar voren zetten, niet iedereen kan goed vouwen .....

Maar joepieeeeee, uiteindelijk na een aantal dagen was alles weggewerkt.

Mijn tewerkstelling (1)

Misschien weet niet iedereen dat ik, na drie maanden een WW-uitkering te hebben ontvangen, verplicht ben gesteld om arbeid te verrichten (ook al is dit beneden je denk- en werkniveau.) Wanneer ik hier niet mee akkoord ga, zal ik later niet in aanmerking komen voor een ioaw-uitkering. Tja, en die heb ik toch echt wel nodig, wil ik in mijn onderhoud en (en die van mijn kinderen) kunnen voorzien. De bedoeling is dat je ook tijd krijgt om in werktijd te solliciteren en te speuren op internet naar geschikte vacatures, ja je krijgt ook hier een jobcoach toegewezen. Van dit alles komt niets terecht want pc's mag je niet gebruiken, jobcoach heeft ongeveer 50 mensen te "verzorgen" en aangeleverd werk moet binnen een bepaalde tijd af.
Over de weg naar deze terwerkstelling, ja echt zo noemde de werkcoach van het UWV dit, zal ik niet uitweiden. Wat ik kwijt wil via dit blog is wat voor dagelijkse werkzaamheden ik verricht. Omdat vele lotgenoten dit werk ook "mogen" doen, zal ik het in de wij-vorm schrijven.