Mijn Tewerkstelling (28)

Vanmorgen moest ik mijzelf, bij wijze van spreken, uit bed slepen om naar mijn Tewerkstelling te gaan. Bij aankomst bleken meerderen hier een probleem mee te hebben. Ook de nieuwelingen van deze week hebben zich vrij snel afgevraagd waar zij in beland zijn. Ikzelf merk, met de eindstreep in zicht, dat ik bijna op het punt sta om psychisch op een dieptepunt te raken. En vraag mij af hoe lang ik het vol hou om net te doen alsof alles zo leuk is en proberen om de domste handelingen interessant te doen lijken. En dan ook nog in je achterhoofd hebben dat, wanneer ik dit traject doorlopen heb, ik in de bijstand terecht kom. Niet echt vrolijkmakend en opbeurend.
Vandaag waren er verschillende werkzaamheden beschikbaar, geen nieuwe maar de oude vertrouwde. Voor een aantal mensen was het weer schuim-snij-dag, anderen waren al begonnen met de manden. Ik werd Tewerkgesteld bij ... jawel ..... bij de plastic boutjes, moertjes. Samen met twee dames mochten wij de gisteren getelde en ingepakte plastic zakjes sealen. De één zou aangeven, de ander sealen en de volgende stopte ze in de doos. Drie vrouwen op een lijntje dat je makkelijk alleen aan zou kunnen. Ik was de aangeefster, opgegeven moment zag ik één moertje los in de doos liggen. Uit welk, nog te sealen, zakje zou deze vandaan komen? Om dit uit te zoeken was onbegonnen werk, toch controleerde ik een aantal zakjes die in de buurt van het moertje lagen. Wat bleek al snel ... in veel plastic zakjes zaten niet de juiste hoeveelheid boutjes e.d. Dit hield in dat wij nu alle zakjes stuk voor stuk moesten controleren; leegkiepen, juiste aantal sleutels/moertjes enzo er in doen. Pas daarna konden ze geseald worden. Hoe is het toch mogelijk dat mensen niet kunnen tellen en/of niet willen letten op wat zij aan het doen zijn? Natuurlijk begrijp ik dat zij in hetzelfde schuitje zitten, dat sommigen een kan-het-mij-wat-schelen instelling hebben. Maar mag dit je weerhouden om eenbeetje collegiaal te zijn en ervoor te zorgen dat een ander jouw dingen niet hoeft te corrigeren?

Foto hiernaast: de nu mooie binnenplaats die wij moeten oversteken om naar de kantine te gaan.

Na terugkomst van de lunchpauze stond mij een verrassing te wachten: en gesprek zowaar met mijn nieuwe jobcoach. Reden voor dit praatje was natuurlijk dat mijn oude jobcoach weg is en er moest gerapporteerd worden aan de gemeente.
Een rapport, geschreven door de jobcoach, waarin vermeld welke akties zijn ondernomen om mij aan een baan te helpen en het aantal- en op welke functie ik gesolliciteerd heb. Behalve mijn CV stond er niets vermeld op de computer van deze afdeling. Van al mijn weken aanwezigheid, over mijn inzet, van sollicitaties ..... niets was er bijgehouden. En deze nieuwe jobcoach mag over mij verslag doen bij de Sociale Dienst, een verslag dat bepalend is bij de beoordeling voor toewijzing bijstand! Ik dacht dat ik alles wel gehoord, gezien en meegemaakt had in deze waanzin, nu bleek dat het nóg steeds erger kan. Hoeveel kan een mens hebben? Je kan en mag op zo een situatie niet heftig reageren want dat zal tegen je gebruikt worden in je beoordeling.
Je kunt dus geen kant op, het enige dat je kunt doen is de totale situatie accepteren. Een onmogelijke acceptatie.